(inty)mniej II

Tak naprawdę to jestem zakłamana. Coraz częściej widzę w swoich czynach hipokryzję, gdy o tym myślę jest mi naprawdę przykro i czuję się taka słaba, marna, co tu dużo mówić - sami wiecie, jak... Ale dla Ciebie Panie, nawet wtedy, z tymi moimi grzechami, w tym całym syfie i brudzie - jestem Piękna, jestem Twoja, jestem Księżniczką. Taką mnie kochasz, choć chcesz bym stawała się lepsza, bym mogła być bliżej Ciebie i na pewno nie podoba Ci się to, jak oddalam się, choć trochę zbaczam z tej właściwej ścieżki.

Przepraszam, że znów Cię odrzucam.
Odrzucam Cię w drugim człowieku.
Że piszę tu wielkie słowa, które wzniośle brzmią i budzą podziw, a w życiu postępuję tak, jakby Ciebie nie było i Twoje zasady nic nie znaczyły. Przecież inaczej mnie uczyłeś...
Obiecuję Ci poprawę, modlę się i błagam o pomoc, a potem znów wybieram drogę na skrót - bez trudnych rozmów, stanowczego "nie", a z hołdowaniem przyjemnościom - tym chwilowym, fałszywym.

Z tyłu głowy mam: "Przecież On i tak mnie kocha, i tak mi wybaczy, i tak, i tak...".
Wykorzystuję Ciebie i Twoją Miłość.

Z jednej strony świadczy to o mojej głębokiej wierze, ale z drugiej - i tej ważniejszej jak dla mnie - nawet nie wiem, jak to nazwać.

Przepraszam.
Jednak to niezwykłe i cudowne, że mimo takiego mojego zachowania wciąż czuję Twoją obecność.

Zastanawiając się nad tymi sytuacjami natomiast, widzę, że tak samo wykorzystujemy miłość drugiego człowieka. Tak samo wielokrotnie nasze słowa nie idą w parze z czynami, choć mówimy "kocham" to działamy różnie. Jesteśmy tylko i aż ludźmi. Popełniamy błędy, ale ciągle możemy je naprawiać. Ważne, by je zauważać, wyciągać wnioski i starać się, starać, aż do skutku.

Tylko Ty wciąż dajesz nam szansę.
Dziękuję!